De hond die je nodig hebt

Jaren geleden kwam ik deze quote tegen en tot op de dag van vandaag is die bij me gebleven. Want waarom heb jij nou die ene hond die zo moeilijk is? Waarom gaat het vaak niet zoals je had gedroomd? Had ik relaxter moeten zijn, of had ik misschien strenger moeten zijn? Meer trainen?

Nu bijna 8 jaar later weet ik zeker dat ik precies de hond heb gekregen die ik nodig had; eentje die mijn kennis op de proef stelde en mij dwong om andere kennis te verzamelen. Eentje met wie ik keihard heb moeten werken voordat hij überhaupt interesse in mij had als ik buiten was. Eentje die net zo gek als ik ben op knuffelen. Eentje met wie alles anders ging dan ik had gepland. Eentje die mij leerde dat het niet gaat om de prestaties, maar om 'de reis' samen tot team.

Dit is ons verhaal ...

Mijn allereerste ‘eigen’ hond heb ik zorgvuldig uitgekozen; 2 jaar zocht ik naar een fokker die aan mijn eisen voldeed. Vervolgens 2 jaar op een wachtlijst staan voor mijn droomcombinatie- geen probleem! Hij moet een perfect gezondheidsrapport hebben want met een beperking komen we niet aan de top. Hij heeft ouders die heel graag met mensen samenwerken. Mijn droompupje is een avonturier en heeft initiatief, want dan kan hij me veel gedrag aanbieden met trainen. Hij heeft meer pit dan onze vorige honden, want dan gaat hij nog sneller. Mijn volgende hond word immers superster op het Wereldkampioenschap Agility!

Ik ben heel toegewijd met het trainen van mijn Pan (zo heet mijn superster), we doen 4-6 keer per dag trainingspelletjes en alles houdt ik bij in mijn logboek. Vandaag zijn we lekker aan het wandelen in het bos, het is vroeg in de ochtend en nog niet druk in het bos, de zon schijnt, ik voel de warmte op mijn gezicht, de bossen zijn groen en geurig- kortom Pan en ik zijn samen aan het genieten. Life is good!

Ik start een van onze favoriete trainingspelletjes. Ik zeg “Ready… Steady…”, spring soepeltjes in mijn sprinthouding voor onze race. Voordat ik het op een sprinten zet kijk ik nog snel opzij…. helemaal geen reactie!

Pan ziet verderop een hond. Ver weg. Hij is nog een puppert dus hij moet alles nog leren- ik doe beter mijn best, herhaal het ritueel en probeer nog eens. Nog steeds geen reactie… Wat irritant! Die hond is hartstikke ver!

Ik verdubbel de afstand van die andere hond en probeer nog eens. Geen succes. Mmmm dit is een moeilijke afleiding… Een seconde ben ik even verbouwereerd. Dubbele afstand, favoriete spel, hij lette hiervoor heel goed op... ik concludeer dat ik hem met mijn huidige beloning (zijn favoriete speeltje) niet kan motiveren.

Ik pak het anders aan om toch succes te hebben; ik probeer zijn aandacht te krijgen en uit mij zak tover ik nu een bloederig stuk hart tevoorschijn. Ik houd het stukje voor zijn neus.  

Maar verrek wat krijgen we nu?! Hij doet zijn hoofd opzij alsof mijn hand in zijn uitzicht zit en kijkt onder mijn hand met bloederig druppend hart door.

 Zie ik dit nu goed? Ik dring nog eens aan: “heb je wel gezien dat ik wat lekkers heb voor jou?”  Hij doet weer zijn hoofd opzij en kijkt onder mijn hand door “haal die biefstuk uit mijn gezicht, ik kan niet zien!”

Het moet er komisch uit zien bedenk ik me, een baasje die zo ongeveer onderste boven staat en een hond die niet eens een oortje draait om te luisteren naar zijn baasje.

Maar help! dit is een serieus probleem. Geen bal, geen piepend knuffelbeertje, geen bloedend hart… hoe ga ik in hemelsnaam mijn hond trainen als hij niets wil dat ik heb?! Nog vele vergelijkbare momenten volgden...

Als ik nu terug lees in mijn logboek over alle fratsen, hobbels en avonturen moet ik lachen… en ik ben dankbaar. Heel erg dankbaar, want zonder Pan had ik nooit de lessen gehad over motivatie, over je hond laten kiezen voor jou met passie en vuur, over dat het WK niet het belangrijkst is, maar de reis en de tijd samen. Ik ben ook ontzettend trots dat mijn pupje altijd die avonturier, dat initiatiefrijke en passievolle hondje is gebleven.

Precies de hond die ik nodig had <3