Mentale ontwikkeling van je hond in agility

Ik krijg regelmatig hulpvragen over agilityhonden die na een periode in de sport ‘te opgewonden’ zijn. De hulpvraag wisselt tussen onschuldige dingen zoals voorbij een sprong rennen, opspringen of ronddraaien, naar mouwen bijten, tot het andere uiterste  honden die in staat zijn hele sprongen omver te rennen.

Ik denk dat  sommige van deze problemen hadden kunnen worden voorkomen, maar ik vermoed dat men zich daarvan niet bewust is.

En dit is waar het imho vaak mis gaat. 

Want we vinden er wat van. We hebben er verwachtingen van. Van wat volgens ons ‘normaal’ is. Van hoeveel training ‘nodig’ is. Van wanneer je hond ‘oud genoeg’ of ‘nu moet het wel kunnen’. En als het tegenvalt vergelijken we met de hond van Jan of Piet, want die kan het al wel.

 Maar honden ontwikkelen niet hetzelfde. Niet fysiek. Niet mentaal.

Wist je dat de meeste honden pas mentaal volwassen zijn tussen de 3 en 4 jaar?

Dit geld zeker voor de mensen met een ‘high- drive’ of een bewegingsgevoelig ras. We gaan mee in de opwinding en verwarren het voor ‘drive’.

Neem bijvoorbeeld jump grids. Ik ben fan van grids. Groot fan zelfs.

Ik zie regelmatig filmpjes die ongeveer zo gaan “de hond  staat aan het begin van een grid en wordt vastgehouden door een ander, zodat hij lekker fel wordt. Vervolgens rent de handler weg met het speeltje naast zich bungelend (soms al roepend) en terwijl de handler rent wordt de hond losgelaten over de hinderenissen en beloond aan het einde. We sjorren nog even en gaan op in ons feestje.”

We zeggen ‘we bouwen aan ‘drive’’. Prima. Goed idee..

… misschien.

Het ligt aan de hond voor je.

Waar is in bovenstaand plaatje de ‘bedachtzaamheid’?

Heeft de jonge hond de sprongen wel écht gezien? Heeft hij wel nagedacht over de obstakels tussen hem en handler? Is hij zich wel bewust van zijn passen?  Is zijn brein nog wel aan of zit hij helemaal in zijn opwinding? Als je goed luistert naar de filmpjes hoor je soms al het antwoord (van het raken van de bumps- herhaling op herhaling).

Zonder dat men het zich beseft voegt men level 10 afleidingen (voor een bewegingsgevoelig ras) aan de taak toe, zoals een snel bewegend mens/ speeltje.

Zonder dat men beseft koppelt men een emotie aan de toestellen.

Vooruit naar jaren later… nu hebben we een rete-snelle hond die als hij hindernissen ziet, helemaal waus wordt en maar 1 snelheid heeft en dat is plat en snel van A naar B. Helaas zonder zijn brein. Die latten tikt of krijst als hij een tunnel hoort (mijn Pan had hier een dingetje mee), zoveel blaft dat hij geen cues meer hoort , die misschien rondtolt als de handler niet snel genoeg is, in mouwen of benen bijt… en dan… help! ik heb een probleem.

Gek? Mmm, nee niet echt--- wij hebben immers die emotie aangeleerd van sprong = loose your mind en gaaaaaan, gewoon gaan.

Begrijp me niet verkeerd.  Agility als sport draait om snelheid.

Maar mij, als baasje, draait het mij om een blije hond die van de sport kan genieten, met een brein dat oke is te functioneren in een agilityparcours. Want dat is waarom ik in de eerste plaats begon met agility, om samen te genieten.

En dat bouw je op… stap voor stap… afleiding voor afleiding… in het tempo van de hond… met in gedachten dat de mentale ontwikkeling van je hond nog veel langer duurt dan zijn fysieke ontwikkeling.